DUDAJ - TI JE E NESERMJA - BRUNILDA ZLLAMI

Përshkrimi:

Jeta e tyre kishte ndryshuar, por duke i lene serish me te hutuar se ckishin qene para kater vjetesh, kur e kishin nisur kete rrugetim.

Ishin plagosur dhe ngritur, kishin nxjerre thonjte per tu kapur ne cepa te brishte, kishin bere zgjedhje per te cilat e kishin ditur se do te pendoheshin, kishin marre vendime qe i kishin kurthuar.

Jeta i kishte denuar per te vuajtur peshen e gabimeve te reja e te vjetra, vetem se tani koha rridhte me shpejt, me vrullshem.

Ishin futur ne vorbullen e te rriturve, do te tirreshin ne tezgjahun e nje profesioni te veshtire, qe sdo tiu linte shume kohe per te menduar per veten.

Por ishin serish bashke.

Si dikur.

Te perhumbur ne jetet dhe dilemat e tyre, do te gjenin pak drite ne ate lidhje qe kishin krijuar dikur, nje lidhje qe do te mbetej pergjithmone.

Me e gjate se nje ndjenje, me e forte se nje dashuri.

Ishte lidhja qe do tmbante gjithnje prane njeri tjetrit.

Sado te lodhur, te munduar, sado larg, ata do te kishin nevoje per sinqeritetin qe ishte brymosur ne shpirtin e tyre.

Kishin nevoje per te, sepse vetem ashtu nuk do te ndiheshin te vetmuar ne sfiden e re qe i priste.

Pas nje muaji do te fillonte nje rrugetim i ri, i panjohur, i mbushur me pengesa.

Por, kur te ndiheshin ndonjehere te zhgenjyer nga jeta, te trazuar ne shpirt, kur te veshtronin ne listen e njerezve qe njihnin, serish do te zgjidhnin njeri tjetrin. Kishin nevoje per nje pasqyre ku te shikoheshin dhe te kujtonin te shkuaren dhe te tashmen, te enderronin per te ardhmen.

Pa pasur frike.

Ishin ende në udhëkryq!